nieuwe trainingsbroeken

Voor de meiden van de school hebben we nieuwe trainingsbroeken aangeschaft. Zij sporten namelijk altijd in hun traditionele kleren want ze hebben niet anders. Nu kunnen ze zich wat vrijer bewegen tijdens de sportevenementen zoals basketbal.

Jeugdplezier

Deze foto is genomen op 19 april, toen de zendingsorganisatie AGAPE in het dorp op bezoek was om bijbelstudies te geven. Met de jeugd deden ze dat op een erg leuke manier, met allerlei spellen enzo. De kerkjeugd (wat grotendeels leerlingen van ons zijn) had het erg naar hun zin.

De zegen van geven en helpen

Vorige week waren wij op een kerkleidersconferentie in het bijbelinstituut Aselsi in Chichicastenango. Het was heel gaaf om ruim 400 kerkleiders uit de armste delen van Guatemala samen te zien komen en enthousiast nieuwe dingen te leren van de sprekers. De laatste dag werd er een collecte gehouden. Dat wordt hier gedaan door een grote mand voor in de zaal te zetten, waar iedereen naar toe kan lopen om zijn geld in te doen. Daarna kwam de pianist-zanger op het podium, maar hij zei, met tranen in zijn ogen: “Ik zag zojuist al die mensen naar voren komen, en onder hen was een klein oud weduwvrouwtje, dat ook wat muntjes in de mand deed. En ik dacht bij mezelf: Hoevelen van ons geven alleen vanuit onze overvloed? Dit vrouwtje woont hier op het terrein van Aselsi, en heeft helemaal niets. En toch komt ze naar voren: dat is pas echt een offer.” Net als in de bijbel in Jezus’ tijd, het penninkske der weduwe.
Ik had die vrouwtjes de dag ervoor al gezien, en ze zijn inderdaad klein, en oud. Ik had genoten om te zien hoe ze meezongen en klapten, zij het volledig uit de maat. Beiden komen ongeveer tot mijn heup, en hebben een schitterend gerimpeld gezicht en grijs haar. Helaas heb ik geen foto van ze.
Later vertelde iemand ons de geschiedenis van deze dametjes. Ze zijn 92 en 84 jaar oud, en woonden in een dorpje aan de rand van Chichicastenango. Miguel, één van de medewerkers van Aselsi, kreeg er weet van dat deze vrouwtjes slecht behandeld werden en niemand hadden om voor ze te zorgen. Dus Miguel nam ze bij hem in huis. Toen de directeur van Aselsi dit hoorde, besloot hij een eenvoudig huisje te laten bouwen op het Aselsiterrein, waar de twee kunnen wonen. En daar wonen ze dus inderdaad, rustig en gelukkig. En iedereen is blij met ze want ze zijn zo “kinderlijk vriendelijk!” Toen ik wegging groette ik ze in de Quiché-taal, omdat ik in San Antonio gewend ben dat de oudere vrouwen geen Spaans kennen. Tot mijn grote verbazing groetten ze me terug met: “Bye bye”!!!

Fotos van de VS

Ik heb niet veel fotos gemaakt in de VS, maar hier zijn er twee. De ene is met Teena, de vrouw waar we bij logeerden, in het huis van haar buren. De andere zijn Jorge en ik voor het kerkgebouw van Gateway. Het is jammergenoeg een beetje te donker voor een mooie foto. De laatste: gratis kapper. Teena is kapper en bood me aan om mijn haar te doen. Tuurlijk dus, waarom niet.