Wonderen

Volgens het woordenboek is een wonder “een gebeuren dat niet op natuurlijke wijze verklaard kan worden, en die eventueel aan een goddelijke macht worden toegeschreven”. Maar wanneer kan je iets wel of niet natuurlijk verklaren? En alles wat je verklaren kan is opeens geen wonder meer? Als westerse mensen willen we zo graag een grens trekken, tussen “echte wonderen” en de rest. Maar is dat nodig?

Als in ASELSI tijdens het spreekuur mensen zitten te wachten op hun beurt om de dokter te zien, zijn er altijd twee medewerkers aan het evangeliseren en bidden voor deze mensen. Ze vragen wat hun noden zijn, leggen ze de handen op, en bidden voor ze. Van de dokter krijgen ze vervolgens de medicijnen die ze nodig hebben. Als ze dan een week later beter zijn, komt dat door het gebed, of door de medicijnen? En maakt het uiteindelijk uit? Zou het voor God “makkelijker” zijn om via medicijnen te genezen dan zonder?... lees verder...

Afgelopen week hadden we een groep amerikaanse tieners hier in ASELSI. Ze hadden een evangelisatie-drama-stuk voorbereid, maar voordat ze dat moesten opvoeren begon het opeens te gieten van de regen, zo hard dat je zelfs binnen elkaar niet meer kon verstaan (golfplaten daken!!). Verschillende tieners baden zachtjes voor zich uit dat de regen maar op mocht houden voordat ze het drama zou beginnen. Precies op het moment dat ze beginnen wilden, stopte de regen. Toeval? Gebedsverhoring? Een wonder? En wat te denken van die blinde persoon die vorige week in een ander deel van Guatemala na gebed opeens kon zien?

Momenteel groeit er in mijn buik een mini-mensje. Zelfs niet-gelovige mensen, die zeer kritisch staan tegenover alles wat “wonder” heet, nemen voor deze gebeurtenis toch het woord wonder in hun mond, hoewel de embryologie (bijna) alles kan verklaren wat er in de negen maanden tussen conceptie en geboorte gebeurt. Waarom mag dit opeens wel een wonder heten?

Ik zal jullie van een andere gebeurtenis vertellen, waar je het etiket “wonder” op zou kunnen plakken. Elk jaar komt hier een team uit Virginia USA een week evangeliseren. Drie jaar geleden kwamen ze voor het eerst in aanraking met Luis, een gangmember met een keihard karakter om het straatleven vol te kunnen houden en een tragisch verleden waarin hij de dood van heel dichtbij had meegemaakt. Hij wilde niet veel van het evangelie weten, maar het jaar erop liet hij zich toch weer zien in de kerk toen het team er weer was. En dit keer gaf hij zijn leven aan Christus. Sindsdien is hij actief betrokken bij de plaatselijke kerk waar hij nu jeugdleider is, en, zoals zijn voorganger me vertelde, “hij heeft nu een karakter zoals Jezus zelf, hij is veranderd van nacht naar dag”.

John introduceert Luis aan Gabriel

Dit jaar was hij deel van het evangelisatieteam, toen we voedsel uitdeelden voor straatmensen. Een jongeman kwam naar voren om met de voorganger te praten en om gebed te vragen. Hij gaf die dag zijn leven aan de Heer. Toen de voorganger hoorde dat deze jongeman een gangmember was, riep hij Luis erbij, om zijn getuigenis te vertellen. In het gesprek bleek dat ze lid waren van twee verschillende gangs die aardsvijanden zijn. Nooit zouden twee bendeleden van deze twee gangs samen praten, normaal gesproken vermoorden ze elkaar. Maar dat leven was verleden tijd, nu zijn Luis en Gabriel beide kinderen van God. Ze omhelsden elkaar, verzoenden zich met elkaar, en bleven nog lange tijd samen kletsen.

Verzoening: Luis en Gabriel

Mag ik dit een wonder noemen? Vergeving, verzoening, karakterveranderingen... je kunt het in ieder geval niet van iets “natuurlijks” spreken lijkt me.

Nog even terug naar de wonderen die met genezing te maken hebben. Jorge spreekt liever niet over wonderen, maar over “zegeningen”. Dan los je direct het probleem op of het iets “natuurlijks” was, of iets “bovennatuurlijks”. Wat maakt het ook uit. Als iemand genezen wordt, prijs God. Als de regen ophoudt net voordat je dramastukje begint, prijs God. Wonderen? Ik denk het wel. Zegeningen? Zeker weten!