Zending...wereldwijd

Afgelopen zaterdag hadden we een geweldige mogelijkheid om met een groep van 60 voorgangers iets te delen wat ons de laatste tijd heel erg bezighoudt. Via boeken en tijdschriften die we lezen, mensen die we spreken en gesprekken die we onderling hebben, komen we steeds weer op het thema “zending”. Niet raar, we zijn zelf zendelingen. Maar over de manier van zending bedrijven is veel te zeggen.

Mensen warmmaken voor wereldzending

In het verleden, zegmaar de afgelopen 2 eeuwen, is de meeste zending bedreven door Europeanen en Noord-Amerikanen die naar de “arme, warme” landen gingen, om over de Here Jezus te vertellen. Zo is mij ook verteld als kind, ik zie de plaatjes nog voor me van een witte man met een grote groep zwarte blootvoetse kindertjes om hem heen. (click om verder te lezen)

Maar ondertussen heb ik begrepen dat de hedendaagse zending wel meer is dan alleen dat plaatje. Europa is niet zo christelijk meer als in het verleden, terwijl in Afrika en Zuid-Amerika het christendom groeit. Dat betekent ook dat de richting van zending verandert. Steeds meer zendelingen komen niet meer uit de Westerse wereld. In China bestaat het verlangen om te evangeliseren in de route van China naar Israel, dat wil zeggen Pakistan, Afghanistan, Iran, Irak en Syrië, de moslimwereld dus.

In Guatemala zo´n 35% noemt zichzelf evangelisch christen. Dat is een groot percentage. Helaas is het gevoel van zending bedrijven nog niet erg ontwikkeld in de kerken. Dat heeft met verschillende dingen te maken. De kerk is nog relatief jong, dwz ongeveer 100 jaar oud. Ook heeft het Guatemalteekse volk de neiging om in een slachtofferrol te kruipen: “We zijn zo arm, we weten niets, we hebben de amerikanen nodig, we zijn maar indiaanse boeren...” Er is behalve bekering ook geestelijke groei en discipelschap nodig om te beseffen, dat ze, hoewel misschien arm en zonder veel scholing, in de eerste plaats Koningskinderen zijn, met een Vader die alle wijsheid en rijkdom van de wereld bezit.

Een andere reden dat men niet aan zending bedrijven denkt, is simpelweg omdat er geen kennis is over de rest van de wereld. Vraag een willekeurige zendeling (ik incluis) wat de manieren zijn hoe God hen tot de zending heeft geroepen, en velen zullen spreken over wat ze hoorden in de kerk, biografieën die ze lazen, nieuwsbrieven van zendelingen enzovoort. Hier zijn deze niet of nauwelijks beschikbaar. Men weet niet dat er onder de twee miljoen Berbers in Marokko maar 40 Christen zijn. Het is hier niet bekend dat christen-zijn je in vele landen je vrijheid of je leven kan kosten. Of hoeveel taalgroepen er nog in de wereld bestaan zonder een bijbel. En als niemand hier deze dingen weet, hoe kunnen ze bidden voor de zending? En hoe kunnen ze enthousiast worden? Hoe kunnen ze een roeping ervaren naar de moslimwereld, als ze niet weten wat de Islam is?

Afgelopen zaterdag mochten we met deze 60 voorgangers delen over wereldzending. We hingen wereldkaarten op, lieten kleine videos zien van moslimlanden, lazen kleine getuigenissen van verschillende zendelingen, verkochten boeken en legden uit dat zending iets is van elke christen en elke kerk. Gelukkig waren er in deze groep wel mensen die hart voor de zending hebben, en ze kenden ook Guatemalteekse zendelingen die in Turkije en India werken. Want ja, ze zijn er dus wel, kerken die zendelingen sturen. Die niet blijven hangen in “dit kunnen we niet”, maar aan de slag gaan, en zelfs het geld bij elkaar krijgen om een persoon naar een ander land te sturen om de Goede Boodschap door te geven!

Bid met ons mee dat in de nabije toekomst vele Guatemalteken zullen gaan waar God ze vraagt te gaan.